22 jul 2012

25 DE XULLO DO 2012, XUNTOS NUNHA IDENTIDADE COMÚN PANGALEGA NA QUE NUNCA SE PON O SOL)


25 DE XULLO DO 2012 (APUNTES NO DIARIO DE INTENCIÓNS: XUNTOS NUNHA IDENTIDADE COMÚN PANGALEGA NA QUE NUNCA SE PON O SOL)
Teño practicamente decidido que, do mesmo xeito que fixen o ano pasado, este 2012 interpretarei un só de gaita de resistencia individual, negándome a compartir espazos reivindicativos nos que a masa, que ten moito de cemento e pouco de crítica realmente revolucionaria, recórdame a eses rabaños que cada ano percorren, vixiados por cans amestrados e  dirixidos por pastores (ainda que haxa algunha que outra honrosa excepción) a soldo dos seus amos, as Canellas Reais, nos que non hai espazo para a disidencia nin o libre pensamento e cuxo obxectivo verdadeiro é cumprir obedientemente esa metáfora de emigración en busca de pan que é a Mesta anual. Non, non me interesa xa poñer máis coroas de flores a ninguén, nin escoitar proclamas ou discursos dos que se apropiaron dos micrófonos e medios de comunicación para silenciar á inmensa maioría que non pode falar a través deles, nin asistir a ese paripé que interpreta o vasalo correspondente e que se denomina ofrenda institucional ao Apóstolo, nin escoitar o himno Galego incompleto porque as estrofas malditas son politicamente incorrectas, nin camiñar prietas as filas polas empedradas rúas de Santiago para percorrer esa mesta anual cuxo itinerario sempre me leva de volta á casa coas mesmas incómodas frustracións de sempre. A miña Galicia, e espero que a de moitos Galegos e Galegas, camiña da man dunha REALIDADE IDENTITARIA PANGALAICA que trascende as fronteiras territoriais da Galiza Ibérica e xa é independente de feito porque renega desa tradicional hipnose colectiva que a sitúa, dende tempos inmemoriais, tan a cabalo entre o pasado histórico e o futuro hipotético que elimina completamente o presente. Sendo e exercendo de Galegos e Galegas estaremos en Ourense, Nas Galizas territoriais do norte e sul do Miño, en Venezuela, Panamá, Arxentina, México, USA, Cuba, Uruguai, Chile, Alemaña, Franza, Gran Britania, Holanda, na Africa e en Asia, XUNTOS NUNHA IDENTIDADE COMÚN NA QUE NUNCA SE PON O SOL...

© Xabier González, 2012
Twitter: @xabiergzalez

1 jul 2012

NACIONALGALEGUISMO, ¿CONTRADISCURSO TRANSVERSAL OU MÁIS DO MESMO CONTADO DOUTRO XEITO?


 
Un, que ten alma rural e residencia urbanita, a miúdo recorda a un patriarca de pobo -deses que, con excesiva frecuencia, intelectuais, políticos e columnistas desprezan porque levan sombreiro de palla enriba da boina e non teñen nin ganas nin parede que desexe lucir a Orla con barrete-. Podería, ¿por que non?, chamarse Pepe e talvez tería un alcume que o proxectaba trasversalmente, en horizontal e vertical, a través do tempo.

Si, un recórdao porque llo merece, porque ninguén mellor ca el soubo facerme entender a forma e o fondo do espírito dunha Identidade, a Galega, que tamén é transversal, horizontal e verticalmente, e á que os anos, contados por séculos e milenios, converteron en erudita a pesar dos pesares e das innumerables domas e castracións -sociais, económicas, políticas, idiomáticas, culturais, etc., etc.- ás que se viu sometida dende que a meseta é España e o resto existimos por pura casualidade ou accidente.

Pepe, que tiña moito de insumiso e pouco de obediente, repetía sempre que antes de poñerse a inventar solucións ás necesidades, individuais ou colectivas, había que asegurarse de que non existían porque, pola contra, o innovador non ía moito máis alá de repetir o vello con palabras novas. Cada campá ten un son, ás veces con cambiar o badalo e o sancristán pode parecer que a parroquia ten campá nova... pero é a de sempre e non creo que os fregueses e freguesas escépticos volvan participar de rituais e liturxias polo mero feito de que a campá soe algo diferente... mesmo os curas oficiantesnon son excesivamente importantes, salvo en aspectos de aconsellable renovación estética que achegue a imaxinaría necesaria para unha mellor visualización da nova ética. A clave empeza no misal, medra cos Evanxeos de referencia ideolóxica e acada o seu máximo esplendor cando é capaz de transformarse en métodos eficaces e sostibles que, sen présas excesivas pero sen pausas eternas, convertan no máis parecido a un paraíso o inferno que estamos a vivir.

Se cambias a linguaxe pero o fondo permanece conseguirás un remake hollywoodiense con aspiracións, unha película de tempada con pretensións de grandeza que corre o risco de sentar tanta cátedra como as de Pajares e Esteso perseguindo louras nórdicas en Torremolinos. Pero o vodevil político é un xénero aprezado, ainda que xa só recruta adeptos entre a minoría que acode ás urnas; que se reparte sempre aos que votan e nunca ao electorado, creando así unha democracia representativa endogámica e excluínte que fomenta a exclusión electoral e o escepticismo cidadán.

Por iso a responsabilidade de propoñer innovadores proxectos políticos é algo máis que facer de pinchadiscos discotequero e propoñer "mixeaos" de Rumba nacionalista, Bachata liberal, Tango ou Bolero galeguista, Mambo independente, Son centrista, Godspell conservador, Country Folk cultureta,New Ageecoloxista, Heavy Punk independentista reacomodado discursivamente como soberanismo cívico e ducias de estilos independentes interpretados pola banda de música municipal. Iso, como moito e digan o que digan, está máis preto do ruído que da música...

Permitídeme que dubide... ¡que dubide moito!... ¡que dubide sen dúbidas!; que respecte enormemente o esforzo, a intención, a ousadía, a vontade e a dedicación dos que tiran do carro pero que sexa escéptico a rabiar co Nacionalgaleguismo voluntarioso do discurso transversal. E é que sigo sen ver outra cousa que máis do mesmo contado doutro xeito; ogallá a solución sexa tan simple como poñerme lentes, porque a Galicia Identitaria -aquela na que sempre cremos os Pangaleguistas, esa que vai máis alá do territorio Ibérico, Portugués e Español, da nosa nación- necesita unha campá nova e inmaculada, forxada con bronce non reciclado, con curas e acólitos que non se presenten diante da cidadanía como conversos á nova fe, con Misal e Evanxeos que dimensionar o impacto e non caian no corpiño do dogmático, cun futuro que non necesite abrazarse sempre e obsesivamente ao pasado porque padece dun xigantesco complexo de inferioridade intelectual e política...

Ogallá sexa posible... como cidadán o desexo con todas as miñas forzas ainda que, cada día ao erguerme da cama, a única percepción que teño é a de sentirme atrapado en terra de ninguén... por una beira, os exércitos do poder establecido, a banca, a coroa, as orgaizacións empresariais nas que só teñen voz os que facturan enormes sumas de diñeiro, uns sindicatos acomodados e domados a cambio dun prato de lentellas, un poder Xudicial corporativista e ineficaz para calquera cousa que non sexa distribuír inxustizas... a outra, unha masa voluntarista e con boas intencións "Esperando a Godot"sen mensaxe común definido -e, polo tanto, con proxección política máis virtual que real-, un millón de voces que expresan indignación dun millón de xeitos distintos e ofrecen un millón de fórmulas máxicas superlativas e incompatibles, algo que quere ser movemento cidadán pero que empeza e remata manifestándose nas horas libres e nos días festivos, unha revolución virtual cuxo maior poder e tamén debilidade é depender da tecnoloxía e estar ameazada polo esgotamento das pilas do teléfono móbil ou o PC portátil, unha marea cuxa única alternativa obxectiva é seguir sendo marea ata que se obre unha milagre social, política e económica, que apadriñe un amañecer novo aínda que ninguén saiba como debe ser nin sequera se vai producirse...

Por iso, por favor e porque máis que nunca a Galicia territorial e identitariao necesita, deixade de recorrer a eses rolos de galeguismo político esoberanismo cívico que é posible que vistan moito pero ispen aínda máis do que á primeira vista parece; utilizade termos novos, inmaculados, que reflictan a realidade presente e alimenten a esperanza de que, unha vez máis, os cidadáns non imos ter que soportar a cantata e fuga electoral dun coro de conversos ao Nacionalgaleguismotransversal que van ensinarnos a todos o que é e representa Galicia e as infalibles fórmulas de gobernar máis e mellor se é que se dan as condicións de que, acudindo fragmentados e desprezando a concentración do voto, o insoportable P.P. de Nuñez Feijoo perda a maioría.

© Xabier González, 2012


Twitter: @xabiergzalez